بندِنجات‌ِمن، خط شونزدهم رسید.
برای کسی مینویسم که همیشه طوری وارد شد که انگار از اول بود، انگار هیچ‌وقت بیرون از زندگی من نبوده.
و حالا آبیِ من شونزده ساله شده.
گذشت، شکست، خراب شد، درست شد، خندید، گریه کرد، دلتنگ شد، نور چشماش تاریک شد، روشن شد و الان رسیده به اینجا.
چرخید و چرخید و الان اینجاییم عزیزکرده.
۱۸ اردیبهشت ۱۴۰۴
اتمام ۱۵ و آغاز ۱۶ سالگی.
تورو که مینویسم انگار دارم خودمو مینویسم.
تو دیگه بیرون از من نیستی. در منی و منم غرق تو.
اگه بخوام سالیو انتخاب کنم که دورنگ ترین حالت ممکنه، امسال رو انتخاب میکنم. مثل محو شدن یه رنگی و ظاهر شدن یه رنگ دیگه.
البته میدونی؟ طبیعیه.
هرچی بزرگتر بشی، این تغییر رنگ جزئی تر و کمتر میشه.
و چقدر قشنگ میشه که انتخاب کنی چه رنگی کنارت باشه.
چطور پیش رفت دخترم؟
پارسال که پشت همین میز و همین سیستم نشستم و متن تبریک برات آماده میکردم، چقدر فکر میکردم همه چیز داره کمرنگ میشه. چقدر زود از دستت دادم. تهشم قرار بود یه خاطره باشم.
اما تو همون چیزی هستی که صداش میزنم.
کم نور میشی، میدرخشی، چشمک میزنی.
ستاره‌ی‌من.
یه سال گذشت و تو هنوز اینجایی.
هرسال یک حرف و یک عمل برام پررنگه.
امسال، انتظارت.
اینکه هنوز یه جایی برای موندن دارم. حتی شبایی که نمیدونستم باید چکار کنم و کجا پناه ببرم.
به هرحال تو بلدی جمعمم کنی وقتی کل دنیام داره از هم میپاشه.
خودم رو گم میکنم. ولی تورو نه.
"من قرار بود رنگت کنم، ولی این تویی که هر روز یه رنگ جدید روم میکشی"
درد رو شناختی اما نگه داشتی پشت پلک هات.
میدونی اکثریت چی میگن مون چری؟
اینکه بزرگسالی و پختگی یعنی شروع توانایی دیدن چیزا بدون ذوق زدگی و بدون هیجان خام.
در حالی که، نه! این بزرگسالی نیست. فقط یه جور عادته.
بچه ها خیلی فیلسوف های خوبی هستن. چون همچی براشون عجیبه.
اما این ماییم که این جادو رو ازشون میگیریم و توی آینده اون ها "فیلسوف بودن" خط بخوره و از بین بره.
این بزرگسال ها هستند که به دنیا عادت کردن و کم کم بچه هارو همرنگ خودشون میکنن.
شونزده سالگی عدد نیست. اتفاق نیست. آغاز نیست و پایان هم نیست. حتی مرز هم نیست.
فقط یه ایستگاهه. جایی که دیگه نمیتونی همه چیز رو به حساب بی تجربگی بزنی و هنوز اونقدری هم عاقل نشدی که خودتو با جمله های قطعی قانع کنی. جاییه که شک متولد میشه.
من از بیرون نگاهت نمیکنم، کنارت وایسادم.
شاید راه رو کامل بلد نباشم ولی میدونم هربار که زمین بخوری، دستام آمادس برای بلند کردنت.
تو برای من فقط دختری نیستی که دوسش دارم؛ تو آینده من با صدای بلند تری.
تموم احتمالاتی هستی که زندگیو از تکرار درمیارن.
تورو با اسم کوچیک صدا نمیزنم،
تورو با تموم فکر هایی که خواهی کرد
با کتاب هایی که هنوز نخوندی
با شعر ها و متن هایی که هنوز ننوشتی، صدا میزنم
همه این ها تویی.
زندگی چیزی نیست که همیشه منظم و قشنگ آدما رو کنار هم بچینه.
گاهی پرتت میکنه وسط سوال‌هایی که جواب ندارن.
داری از جنس دیگه ای میشی.
اینجا جاییه که شروع میکنی به فهمیدن.
که گاهی قرار نیست هیچی درست بشه. این ما حافظه داریم و بدترین شبا رو به یاد میاریم یک دلیل محکمه.
وقتی نگاهت تار و سرد بشه، من بازم نمیترسم که کنارت بمونم.
دخترم،
عشق ترمیم نیست. با هم فرو ریختن و دوباره ساختنه.
آرزو میکنم در هر لحظه از زندگی‌ات، حتی سخت‌ترین‌هاش، به یاد بیاری که عشق هست.
۱۶ سالگیت مبارک.
این فقط یه جمله نیست، یه خط کشیدن نیست روی تقویم، یه جشن نمادین با بادکنکای عدددار نیست.
یه لحظه‌ست که وایمیستم توش نفس میکشم و می‌فهمم که تو با من اتفاق افتادی. نه به عنوان کسی که صرفاً اومده باشه، به عنوان کسی که دنیا رو از من عبور داد.
کسی که مسیر خودش بود، و من فقط خوش‌شانس بودم که هم‌مسیرش شدم:)
فقط میخوام بگم بدونت نجات بخشه و چقدر اون صدات میتونه بی خوابی منو خاموش کنه.
تولدت مبارک جانم،
برای همه اون چیز هایی که بودی، هستی، و خواهی بود. حتی اگر خودت هم ندونی.
نه به بخاطر رسیدن به عددی جدید.
بلکه به خاطر زنده موندن، توی روزایی که آرزو میکردی آخرین نفست باشه.
میبوسمت زیبارو.
2025.5.8
1404.2.18
